شیلات توجهی مطالبات صیادان چابهاری ندارد / ارز دولتی برای واردات ماهی؟

به‌گزارش اکونگار: صیادان چابهاری نه‌تنها باید از بیم دزدان دریایی سومالی خود را پنهان کنند بلکه حالا با ناعدالتی در داخل خاک ایران هم دست‌وپنجه نرم می‌کنند. یک فعال صنفی چابهاری در تماسی با خبرنگار ما می‌گوید به‌دلیل پایین نگاه‌داشتن قیمت ماهی‌های صید شده توسط دلال‌ها و عاملین خرید مجبورند تا لنج‌های خود را بفرشوند. در حالی که وزارت کار میدری در ابتدا وعده احیای تعاونی‌ها را داده بود حالا در مرزهای جنوب شرقی ایران با برنامه‌ریزی برخی جایگاه تعاونی‌ها تحلیل رفته و تنها نامشان باقی مانده است. در ادامه مصاحبه ما با فعال کارگری را می‌خوانید.

قیمت ماهی را پایین می‌آورند

«علیم افشار»، رییس هیات مدیره تعاونی صیادی چابهار با اشاره به چالش‌ها و مشکلاتی که باعث کاهش چشمگیر درآمد صیادان این منطقه شده است، به‌خبرنگار «اکونگار» می‌گوید: «در مورد شروع فصل صید باید بگویم که امسال وضعیت دریا تاکنون خوب بوده است و هر لنجی  ۵۰ تا ۳۰ تن ماهی را با خود به ساحل می‌آورد. همکاری‌ استانداری باتوجه به شرایط تاکنون مطلوب است ولی متاسفانه باتوجه به افزایش قیمت‌ها در همه زمینه‌ها قیمت ماهی روند کاهشی دارد. وقتی لنج‌ها از دریا بر می‌گردند عاملین خرید ماهی با کمک واسطه‌ها و دلال‌ها قیمت ماهی را پایین می‌آورند و یا سعی می‌کنند کمتر پول بدهند. در صورتی که ادوات صیادی  قیمت‌ش افزایش زیادی داشته و حتی  بعضی از لنج‌داران به‌علت گرانی ادوات صیادی نمی‌توانند شناورها را به دریا بفرستند و به‌ناچار اقدام به فروش لنج‌ها می‌کنند. این در حالی است که شیلات کشور همسایه یعنی «عمان»، برای خرید ادوات صیادی ارز دولتی در اختیار لنج‌داران و صیادان می‌گذارد و همینطور ماهی را با قیمت بالا خریداری می‌کنند.»

اجازه اظهار نظر به صیادان نمی‌دهند

این فعال صنفی در همین مورد ادامه می‌هد: «متاسفانه در فروش ماهی هیچ رقابتی بین صیادان نیست چون اجازه قیمت‌گذاری واقعی نمی‌‌دهند. عامل ماهی که مجوز جمع‌آوری دارند، ماهی را از صیادان با قیمت پایین خریداری می‌کنند و بعد از یک ماه نگهداری در سردخانه‌ها با قیمت چندبرابر بیشتر به کارخانه‌های کنسروتن‌ماهی می‌فروشند ولی همواره به ما بدهکاراند و بعد از 2 تا 3 ماه پول ماهی‌ها را به‌حسابمان واریز می‌کنند. در این وضعیت هم کسی صدای ما را نمی‌شوند و چاره‌ای جز تمکین به خواسته‌هایشان نداریم. در استان سیستان‌وبلوچستان تنها یک منطقه آزاد داریم. در این منطقه نیاز به ساخت یک شهرک شیلاتی است تا همه ماهی صیادان را جمع آوری و به کارخانه‌های داخلی و خارجی ارسال کنند. تنها در این صورت است که ما از دست این قیمت‌های پایین و دلال‌ها راحت خواهیم شد.»

افشار با اشاره به نادیده‌گیری مطالباتشان توسط شیلات استان اضافه می‌کند: «باتوجه به اعتراض‌ها، شیلات خودش کنار کشیده و به‌جای اینکه از صیادها حمایت کند گاهی اقدام به مجوز دادن برای واردات ماهی توسط کارخانه‌ها می‌کند تا ماهی‌ها را با ارز دولتی وارد کنند. این یعنی رفته‌رفته باقی لنج‌ها را باید بفروشیم. توجه داشته باشید که مردم بومی هیچ شغلی به‌جز صیادی ندارند ولی شیلات به‌جای پشتیبانی و حمایت تنها مبلغ تعرفه تخلیه ماهی از بنادر صیادی را افزایش می‌دهد.»

صیادان در گرداب اقتصادی

او با تاکید بر اینکه باید از ماهیگران حمایت شود تا از این گرداب اقتصادی خارج شویم می‌گوید: «متاسفانه باید بگویم که از تشکل‌های صیادی فقط نامشان باقی است و هیچ حمایتی نه از طرف شیلات و نه از سوی وزارت کار صورت نمی‌گیرد و همه ما را تنها گذاشته‌اند. در حالی که باید قدرت تشکل‌‎های کارگری و صیادی بیشتر شود ولی می‌بینیم شیلات اختیاراتی که باید یک تعاونی برای درآمدزایی داشته باشد را در اختیار عاملین خرید ماهی‌ها می‌گذارند و حتی تمدید مجوزهای عاملین ماهی را خود شیلات انجام می‌دهد، این در حالی است که باید از ما حمایت کنند. در واقع عاملین خرید ماهی با حمایت شیلات جای تعاونی‌ها را گرفته‌اند. از طرف شیلات هیچ نظارت و حمایتی نمی‌شویم ولی مجبوریم به زندگی در این شرایط ادامه دهیم.»