آیا توسعه اقتصادی و امنیت جمعی دو روی یک سکه هستند؟
طرح مارشال، بیانگر این است که بدون پیشرفت پایدار به سوی رفاه، امنیت جمعی وجود ندارد. بانک جهانی همکاری فرامرزی و ادغام منطقه‌ای را برای کاهش درگیری‌ها حیاتی می‌داند.
به گزارش اکونگار به نقل از تجارت‌نیوز؛ بدون پیشرفت پایدار به سوی رفاه، صلح پایدار و در نتیجه امنیت جمعی وجود ندارد. طرح مارشال، این ایده ساده و الهام‌بخش، یکی از ابتکارات قرن گذشته بود و همچنان هست؛ به ویژه در دنیای امروزی که تنش‌های بین‌المللی و خطرات ژئوپلیتیکی دارد، جایی که باید هرروز تصمیماتی در مورد تعادل بین نیازهای امنیتی کوتاه‌مدت و توسعه بلندمدت اتخاذ شود.
در حالی که شناخت روزافزون رابطه بین بشردوستی، توسعه، دیپلماسی و امنیت در پاسخ به بحران‌ها بیشتر می‌شود، نباید تمرکز بر سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت که برای توسعه اقتصادی و پیشگیری و حل مناقشه ضروری هستند را از دست داد. بده بستان ساده‌ای بین این دسته‌ها وجود ندارد، به همین دلیل است که کاهش سطح کمک‌های رسمی توسعه در جنوب صحرای آفریقا باید برای همه نگران‌کننده باشد.
چگونه می‌توان به بهترین وجه به برنامه امنیت بین‌المللی کمک کرد؟
می‌توان درس‌های خوبی از گذشته، از بالکان گرفته تا کامبوج، کلمبیا، یا ساحل عاج، و همچنین مواردی از شکست‌های جمعی مانند افغانستان، میانمار یا سودان گرفت. مهم این است که از این تجربیات، شیوه پاسخ به افرادی که زندگی و آینده آنها در تضاد و بحران به هم ریخته است، آموخته شود.
تا سال 2030، تقریباً نیمی از افراد تحت فقر شدید جهان، تحت تأثیر شکنندگی، درگیری و خشونت زندگی خواهند کرد. این کشورها همچنین حدود 80 درصد از ناامنی غذایی حاد و بیشتر صد میلیون نفری که به اجبار آواره شده‌اند را تشکیل می‌دهند. با توجه به پیچیدگی چالش‌ها و فوریت دستور کار، هماهنگی بهتر بین همه سازمان‌های درگیر در یک وضعیت بحرانی لازم است.
جامعه بین‌المللی می‌تواند چه کمکی کند؟
کمک برای توسعه، در کنار کمک‌های دیپلماتیک، نظامی و بشردوستانه، ابزارهایی هستند که جامعه بین‌المللی می‌تواند از طریق آنها به اکثر بی‌ثباتی‌ها یا درگیری‌ها پاسخ دهد. هر سازمانی نقشی را ایفا می‌کند و دیدگاه‌ها، ابزارها و منابع خود را ارائه می‌دهد؛ اما این مداخلات مستقل نیستند. برای موفقیت، آنها باید به درستی بیان شوند تا اقدامات در یک حوزه بتواند مکمل و تقویت‌کننده اقدامات در حوزه دیگر باشد.
در سطح ملی، حمایت از رشد اقتصادی، کاهش نابرابری‌هایی که می‌تواند جوامع شکننده را بی‌ثبات کند، بهبود حکمرانی و عملکرد نهادهایی که پایه‌های ثبات هستند و افزایش ارائه خدمات برای بازگرداندن حس امید به آینده، نمونه‌‌هایی از کمک‌هاست. در سطح جهانی، کمک به رفع شوک‌ها، مانند افزایش قیمت مواد غذایی ناشی از حمله روسیه به اوکراین، یا تهدیدات بلندمدت مرتبط با تغییرات آب و هوایی است.
نیاز به نوآوری نیز حس می‌شود؛ به خصوص از طریق حمایت مالی. آنچه مهم است نه تنها میزان بودجه موجود، بلکه نحوه تأمین آن است. چارچوب زمانی و قابل پیش‌بینی بودن، امتیازدهی آن و توانایی آن برای تراکم منابع دیگر. به عنوان مثال، در بانک جهانی، از طریق انجمن توسعه بین‌المللی (IDA) که صندوقی برای فقیرترین کشورهاست، ابزارهای تأمین مالی توسعه پیدا کرده‌اند که بخش خصوصی را با ریسک‌زدایی از سرمایه‌گذاری بسیج می‌کند تا آنها بتوانند در شرایط شکننده شغل ایجاد کنند.
همکاری فرامرزی و ادغام منطقه‌ای نیز از موارد مورد تشویق بانک جهانی است و آن را برای کاهش درگیری‌ها حیاتی می‌داند. بانک جهانی متعهد به ارائه بودجه‌ای برای سرمایه‌گذاری‌های عمومی شده است؛ مثلاً برای آموزش کودکان پناهنده و جلوگیری از به حاشیه راندن آنها؛ تقویت انعطاف‌پذیری کشورها در برابر شوک‌های گوناگون، از جمله شوک‌های اقلیمی و اقتصادی. گسترش بحران‌های بین‌المللی در دوره گذشته یادآوری قدرتمندی است برای اینکه صلح و امنیت را نمی‌توان بدیهی دانست. باید با فوریت، روش همکاری بازیگران بین‌المللی را تغییر داد تا برای تقویت امنیت جمعی و ایجاد رفاه، مکمل یکدیگر باشند.
