نظم چند دهه اخیر جهان در آستانه فروپاشی / تهدید اقتصاد جهانی با خیزش راست دست‌ها؟
کارشناسان معتقدند که چالش‌های اخیر در مناطق مختلف جهان، عملا نظم چند دهه اخیر جهان را به فروپاشی کشانده است.
به گزارش اکونگار به نقل از اقتصاد نیوز، از هر جهت که به آن بنگریم، به نظر می‌رسد که عرصه ژئوپلیتیک جهان در حال پیکربندی مجدد است. تحولات سال جالی به ویژه نتایج انتخابات ۷۶ کشور و اتحادیه اروپا، به طور قابل توجهی آینده را شکل خواهد داد.
براهما چِلانی، پروفسور مطالعات استراتژیک و عضو سابق هیئت مشاوره امنیت ملی هند در مقاله‌ای برای وبگاه پراجکت سیندیکت نوشت که جنگ ویرانگر اسرائیل در غزه، تهاجم خونین روسیه به اوکراین، ترورهای فراسرزمینی آمریکا و توسعه‌طلبی تهاجمی چین به یک نتیجه اشاره دارند: سیستم جهانی که پس از جنگ جهانی دوم ظهور کرد، جای خود را به جهانی بدون نظم داده است. اما در حالی که این تحول غیرقابل‌انکار بوده و با توجه به تغییر جریان‌های تجاری و سرمایه‌گذاری، پیشرفت‌های سریع تکنولوژیک و تغییرات عمیق جمعیتی، این که چه چیزی از آن پدیدار خواهد شد، همچنان سؤالی بی‌پاسخ است.
گذار آتی می‌تواند با نتیجه انتخابات کلیدی امسال روشن شده یا حتی تسریع شود. امسال قرار است ۴.۲ میلیارد نفر در ۷۶ کشور پای صندوق‌های رأی بروند که ۲۰۲۴ را به بزرگترین سال انتخاباتی تاریخ تبدیل می‌کند. هشت کشور از ده کشور پرجمعیت جهان (بنگلادش، برزیل، هند، اندونزی، مکزیک، پاکستان، روسیه و ایالات متحده) اتحادیه اروپا از جمله برگزارکنندگان انتخابات خواهند بود.
مجموعه انتخابات امسال معیار سنجش وضعیت دموکراسی در سطح جهانی خواهد بود. با افزایش خودکامگی، دلایل زیادی برای نگرانی وجود دارد. در واقع، سال جدید با برگزاری انتخابات جنجالی در دو دموکراسی در نیم‌کره جنوبی آغاز شد: بنگلادش و تایوان. در بنگلادش، اپوزیسیون انتخابات را به کلی تحریم کرده و آن را ساختگی خوانده است و همانطور که انتظار می‌رفت، شیخ حسینه، نخست‌وزیر این کشور برای چهارمین دوره متوالی پیروز انتخابات خواهد بود.
تنها کشوری نیست که انتخاباتش نتیجه غافلگیرکننده‌ای نخواهد داشت. ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه بدون شک برای یک دوره دیگر «پیروز می‌شود». با فرض اینکه بتواند این دوره را به پایان برساند، او از جوزف استالین، رهبر شوروی به عنوان طولانی‌ترین فرمانروای روسیه از زمان کاترین کبیر پیشی خواهد گرفت. در پاکستان، نتیجه انتخابات عملاً به موضوعی بحث‌برانگیز تبدیل شده است؛ زیرا ارتش در نهایت کنترل خود را حفظ خواهد کرد.
اما این مسئله همیشه صادق نیست. تیم امنیت ملی جو بایدن عمدتاً متشکل از «مداخله‌گران لیبرال» (جنگ‌طلب‌های چپ) تشکیل شده، در حالی که بسیاری از جناح راست آمریکا را می‌توان غیرمداخله‌گر یا به قول منتقدان آن‌ها، «انزواگرا» در نظر گرفت.
انتخابات
همه چیز نیست. روندهای خطرناک متعددی در روابط بین‌الملل طی دوره‌های انتخاباتی تداوم یافته است. قوانین و هنجارهای دیرینه از جمله عدم مداخله در امور داخلی سایر کشورها و ممنوعیت تسخیر سرزمینی، اغلب توسط کسانی که با صدای بلند پایبندی به آن‌ها را تبلیغ می‌کنند، به طور فزاینده‌ای در سال‌های اخیر مورد بی‌اعتنایی قرار گرفته‌اند. کشورهایی که این قوانین را وضع کردند (مثلاً ایالات متحده)، در زمانی که منافعشان در خطر باشد، به نادیده‌گرفتن این قوانین تمایل زیادی دارند.
در همین حال، نفوذ نهادهای بین‌المللی مانند سازمان ملل متحد رو به کاهش است، زیرا کشورهای غربی که آن‌ها را تأسیس کرده‌اند، در برابر اصلاحات ساختاری مقاومت می‌کنند. اصلاحاتی که حکومت جهانی را بهتر با واقعیت‌های ژئوپلیتیک کنونی هماهنگ می‌سازد. همه اینها نظم مبتنی بر قوانین که غرب مدعی حفظ آن است را تضعیف می‌کند.
تلاش‌های دیگر برای حفظ برتری جهانی غرب نیز نتیجه معکوس داشته است. به عنوان مثال، استفاده معمول از تحریم‌ها به عنوان ابزار سیاست خارجی و استفاده ابزاری از امور مالی، دولت‌های غیرغربی را تشویق کرده تا «دلارزدایی» (تلاشی که در بازارهای نفت شتاب بیشتری یافته) و ساختارهای مالی موازی را دنبال کنند. در اول ژانویه، گروه بریکس اعضای خود را به مصر، اتیوپی، ایران، عربستان سعودی و امارات متحده عربی گسترش داد. شکاف بین شرق و غرب، شمال و جنوب در حال گسترش است.
