«اکونگار» گزارش می‌دهد
مقایسه تشکل‌های کارگری ایران و سایر کشورهای جهان/ مطالبه‌گری حق کارگران است
تشکلات کارگری با کمترین هزینه می‌توانند بهترین نتیجه‌ها را کسب کنند مانند آنچه امروز در کشورهای توسعه یافته مشاهده می‌کنیم. کارگران بویینگ در تازه‌ترین مطالبه‌گری خود توانستند کارفرما را وادار به مذاکره کنند.
به‌گزارش خبرنگار اکونگار، «سندیکا»، «تشکل»، «انجمن‌های صنفی» و ... نام‌هایی است که با هر دولت وارد ادبیات فعالان کارگری می‌شود ولی آنچه باید در قالب این کلمات به جامعه کارگری در راه رسیدن به مطالباتشان کمک کنند، مشاهده نمی‌شود. بسیاری بر این باورند که دولت‌های مختلف بنا به بهانه‌های امنیتی از گسترش تشکلات کارگری خودداری کرده‌اند و هربار به‌بهانه‌ای شروع به‌کار آنها را به تعویق انداختند. مانند «انجمن صنفی روزنامه‌نگارن ایران» که در دولت اول روحانی بحث‌ش شروع شد ولی اندکی بعد از دستور کار خارج شد.
سقوط جامعه کارگری به طبقات فرودست/فقر جامعه را هدایت می‌کند
یکی از چالش‌هایی که تجمعات این سال‌ها در ایران را تهدید کرده و باعث شده که مطالبات در مسیرهای قانونی قرار نگیرد، عدم ساماندهی توسط انجمن‌ها و یا تشکلات کارگری و کارفرمایی است. عدم حضور تشکلات فعال کارگری در ساماندهی تجمعات قانوی می‌تواند مشکلات و چالش‌های بسیاری را به‌وجود بیاور مانند آنچه در سال‌های اخیر مشاهده کردیم. البته ناگفته نماند که برخی حرکت‌های صنفی و قانونی مانند مطالبه‌گری رانندگان کامیون نشان داد حضور اتحادیه‌ها با کمترین خطر می‌توانند مطالبات کارگری و کارفرمایی را پیگیری کنند. در ادامه این گزارش به آخرین تحولات کارگری در ایالات متحده آمریکا خواهیم پرداخت و البته مقایسه‌ای خواهیم داشت با آنچه این روزها در مورد تشکلات کارگری و کارفرمایی ایران می‌گویند.
قانون کار چه می‌گوید؟
ماده ۱۳۱ قانون کار با شفافیت می‌گوید که به منظور اجرای «اصل بیست و ششم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران» و به منظور حفظ حقوق و منافع مشروع و قانونی و بهبود وضع اقتصادی کارگران و کارفرمایان یک حرفه یا صنعت می‌توانند مبادرت به تشکیل «انجمن‌های صنفی» نمایند. البته در تبصره چهارم این ماده بیان شده که کارگران یکی از سه تشکل شورای اسلامی کار، انجمن صنفی یا نماینده کارگران را در یک واحد می‌توانند داشته باشند. حالا اگر بخواهیم در یک گزارش میدانی از کارگران و کارمندالن تعریفی از ماده 131 بخواهیمشاید بسیاری از موضوع خبر نداشته باشند.
اعتراضات کارگران بویینگ، کارفرما را مجبور به مذاکره کرد
به‌گزارش اسوشیتدپرس، «اتحادیه کارگران و کارکنان کارخانه بویینگ» و مدیران این شرکت در غرب آمریکا و حوزه اقیانوس آرام قرار است پس از اعتصاب پرسنل این مجموعه برای مذاکره درباره قرارداد با یکدیگر ملاقات کنند.
اتحادیه‌ای که نماینده کارگران کارخانه بویینگ در شمال غربی اقیانوس آرام است، می‌گوید انتظار دارد مذاکرات با این شرکت را روز شنبه این هفته از سر بگیرد.
مدیر اتحادیه کارگری منطقه ۷۵۱ شرکت بویینگ در این مورد گفت: «اتحادیه برای این فرصت آماده است تا موضوعاتی را که اعضا برای دستیابی به توافق حیاتی تشخیص داده‌اند، مطرح کند. ما می‌دانیم که تنها نتیجه نهایی این اعتصاب از «مسیر مذاکره» محقق خواهد شد. بویینگ مذاکرات پیش‌رو را تایید کرد و اینکه نشان دهنده پیشرفت در مذاکرات مزدی با کارگران است. پس از اینکه غول هوافضا روز دوشنبه هفته قبل با اعلام یک قرارداد اصلاح شده با ۳۳۰۰۰ کارگر اعتصابی در دست بررسی است، اعتصاب متوقف شد.»
نبود تشکلات مطالبات را به اعتراض می‌کشاند
«سیمین یعقوبیان»، فعال کارگری در مورد وضعیت تشکلات کارگری در مسیر مطالبه‌گری جامعه کارگری می‌گوید: «نبود تشکل‌های کارگری باعث می‌شود مطالبات و نارضایتی‌ها کارگران جمع شود و در نهایت به شکل اعتراض خود را نشان دهد. در حالیکه اگر تشکل‌ها بتوانند کارکرد خود را در جهتِ رساندنِ کارگران به مطالباتشان به درستی انجام دهند کمتر شاهدِ تنش بین کارگران و کارفرمایان خواهیم بود. برخی از نمایندگانِ کارگری با تغییر دولت‌ها رنگ عوض می‌کنند و در عمل نمی‌توانند طبق وظیفه‌ی خود از کارگران دفاع کنند. انگار وظیفه‌ی برخی از افرادِ حاضر در تشکل‌های کارگری صرفا تبریک گفتن به مدیران کل است و بس.»
او در ادامه در انتقاد از نگاه سیاسی به تشکل‌های کارگری اضافه می‌کند: «این نگاه به تشکل‌ها پویایی را از تشکل‌ها می‌گیرد و مانع انجام اصلی‌ترین وظیفه‌ی آنها که حمایت از کارگر است می‌شود. ضمن اینکه افرادِ وابسته و پیرو جریانات سیاسی که به عنوان نماینده کارگران کار را به دست می‌گیرند، نمی‌توانند آنطور که باید از کارگران دفاع کنند.»
