حقوق پرستاران در کشورهای حاشیه خلیج فارس ۱۰برابر ایران است؟
مگر ما کشور فقیری هستیم که باید پرستاران‌مان به این شکل زندگی کنند و به نان شب‌شان محتاج باشند؟ مگر شعار نمی‌دهید که اصل خدمت است، چه کسی بیشتر از ما به مردم خدمت می‌کند، سهم ما از بیت‌المال و این همه ثروت واقعاً چقدر است؟!
به گزارش اکونگار به نقل از ایلنا، در دو هفته اخیر، پرستاران در استان‌های مختلف دست به اعتراض و تجمع صنفی زدند؛ این پرستاران در شیراز، کرج، اراک، تهران، چابهار، مشهد و چند شهر دیگر به آنچه بی‌عدالتی و تبعیض می‌دانند، معترض شده‌اند؛ این بی‌عدالتی قبل از هر چیز، در ساعت‌های طولانی کار و دستمزدهای بسیار ناچیز خود را نشان می‌دهد.
دستمزد یک پرستار ایرانی با اینهمه سختی، مشقت و کمبودها، به طور میانگین بین ۱۲ تا ۱۵ میلیون تومان است؛ پرستاری که در خط مقدم درمان و مبارزه با بیماری‌ها ایستاده و در طول شیفت‌های طولانی شب و تعطیلات، رنج دوری از خانواده و بیدارخوابی را تحمل کرده، آخر ماه با حقوقی که می‌گیرد نمی‌تواند مایحتاج یک زندگی ساده را فراهم سازد.
مبلغ اضافه‌کاری پرستاران ساعتی ۲۰هزار تومان است؟
واکنش مسئولان
در این میان، همراه با گسترش اعتراضات پرستاران، پاسخ مسئولان چه بود؟؛ برخی از مسئولان بعد از گذشت بیش از یک هفته از تجمع و اعتصاب نیروهای کادر درمان کشور، به صرافتِ پاسخگویی افتادند و ماجرا را به پرداخت معوقات کارانه، همان کارانه غیراصولی و من‌درآوردی تقلیل دادند.
۲۴ مردادماه، رئیس سازمان نظام پرستاری کشور اعلام کرد که پرداخت مطالبات پرستاران از سوی دانشگاه‌های علوم پزشکی آغاز شده است. احمد نجاتیان افزود: مطالبات پرستاران از سوی دانشگاه های علوم پزشکی کشور در حال پرداخت است. وی ادامه داد: میزان تأخیر در پرداخت معوقات پرستاری در کشور، ۸ ماه است که در حال برطرف شدن است و امیدواریم در دولت چهاردهم به سلامت نگاه ویژه‌ای شود.
وزیر جدید بهداشت نیز در اولین روزهای کاری خود از همین دریچه به ماجرا نگاه کرده است؛ در آنچه رسانه‌ها «خبر خوش وزیر بهداشت برای پرستاران» تیتر کردند، بازهم وعده‌ی پرداخت مطالبات پرستاران برجسته شده است؛ ظفرقندی وزیر بهداشت اعلام کرده است: «با حمایت و کمک آقای پزشکیان در اسرع وقت مشکل همکاران پرستار را حل می‌کنیم». او بلافاصله مشکل پرستاران را معنا کرده و افزوده است: « بودجه بدهی پرستاران دیروز در هیئت دولت محاسبه و تصویب شد و به تدریج پرداخت خواهد شد».
در حالیکه آنچه از اعتراض پرستاران و شعارها و پلاکاردهایشان برمی‌آید این است که مشکل، عدم پرداخت معوقاتِ ناچیز پرستاری نیست و مسئله فراتر از این حرف‌هاست.
پاسخ پرستاران به التفات مسئولان
برای درک بیشتر این خواسته‌ها و مطالبات، به سراغ دو پرستار عادی شاغل در بیمارستان‌های دولتی کشور رفتیم؛ یک پرستار اراکی با انتقاد از نگاه انحرافی مسئولان به اعتراض پرستاران کشور که به گفته‌ی او بیش از هر زمان دیگری همه‌گیر شده و به استان‌های بسیاری سرایت کرده؛ می‌گوید: گویا مسئولان امر صدای اعتراض پرستاران را شنیده‌اند اما به دلیل همهمه‌های اطرافیان و منافعی که در کار است، پیام را به وضوح درک نکرده‌اند!
او تاکید می‌کند «هدف از این اعتراضات سراسری، پرداخت معوقات کارانه‌ی غیر اصولی با فرمول من‌درآوردی و معوقات اضافه کار ساعتی ۲۰ هزار تومان نبوده و نیست....» او خطاب به مسئولان وزارت بهداشت در دولت جدید اضافه می‌کند «لطفاً به اصل ماجرا بپردازید؛ آنچه ما می‌خواهیم پرداخت یک یا دو میلیون تومان معوقات کارانه نیست که پول دو کیلو گوشت هم نمی‌شود.....».
این خانم پرستار بیشتر از ده سال سابقه کار دارد؛ او از بیش از ۱۰ همکار مستقیم خود نام می‌برد که در این مدت به خاطر شرایط نامناسب، دست از شهر و زندگی خود در ایران شسته‌اند و مهاجرت کرده‌اند....
«حالا بروید زندگی‌شان را ببینید؛ همه در رفاه هستند و ما هنوز کف خیابانیم در حال اثبات این مسئله که حقوق‌مان کم است، عادلانه نیست....». این پرستار اینها را که می‌گوید، از روزهای سخت کرونا هم روایت می‌کند، روزهایی که به خاطر جنگ سخت پرستاران در خطوط مقدم، کرونا مغلوبه شد ولی پرستاران جز خستگی و ناامیدی نصیبی نبردند.
یک پرستار چابهاری، از روزهای جانکاهِ جنگیدن با کرونا بیشتر می‌گوید: «آن زمان هفته‌ها خانواده‌ام را نمی‌دیدم؛ همکارانی داشتیم که باردار بودند و در ماه‌های اول بارداری بازهم روزها و روزها سر شیفت می‌ماندند و خانه نمی‌رفتند؛ می‌دانید کارانه‌ای که برای آن زمان به حسابمان ریختند چقدر بود؟ ماهی یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان......».
این پرستار دستمزدها را «خجالت‌آور» توصیف می‌کند و به تفاوت حقوق میان پرستاران ایرانی و پرستاران شاغل در کشورهای حاشیه خلیج فارس اشاره می‌کند: « میانگین حقوق یک پرستار در ایران ۱۴ میلیون تومان و میانگین حقوق یک پرستار در کشورهای حاشیه خلیج فارس ۱۴۰ میلیون تومان یعنی ده برابر ایران است؛ وقتی در همین کشورهای نزدیک و همسایه به پرستاران ده برابر ایران حقوق می‌دهند، چطور انگیزه برای ادامه‌ی کار داشته باشیم؟!»
او از مسئولان می‌پرسد: «مگر ما کشور فقیری هستیم که باید پرستاران‌مان به این شکل زندگی کنند و به نان شب‌شان محتاج باشند؟ مگر شعار نمی‌دهید که اصل خدمت است، چه کسی بیشتر از ما به مردم خدمت می‌کند، سهم ما از بیت‌المال و اینهمه ثروت واقعاً چقدر است؟! چرا به جای پاسخ دادن، همکاران ما را تهدید و احضار می‌کنند!»
ما کشور فقیری نیستیم اما پرستاران برای حقوق حداقلی خود کف خیابان می‌آیند. در روزهای اخیر با گسترده شدن اعتراضات پرستاران، صداهایی از دور و نزدیک به گوش مسئولان رسیده اما گویا گوش‌هایشان با فرکانس این صداها آشنایی ندارد، کادر درمان فریاد می‌زنند یک زندگی شایسته با دستمزدی شایسته می‌خواهیم اما مسئولان در پاسخ می‌گویند مطالباتِ یک یا دو میلیون تومانی‌تان تامین اعتبار شده و عن‌قریب پرداخت می‌شود!
