وضعیت نگران کننده صیادان گروگان در سومالی/ بی‌توجهی شیلات و وزارت امورخارجه
صیادان ایرانی به گروگان گرفته شده در سومالی ۶ ماه است که در بند دزدان دریایی هستند و هیچ نهادی مسولیت پیگیری آزادی آنها را برعهده نمی‌گیرد.
اکونگار، سیاوش پورعلی- حکایت گروگان‌های ایران در سومالی از داستان گروگان‌های آمریکایی در تهران اگر پیچیده‌تر نباشد ساده‌تر هم نیست. با این تفاوت که مدیران آمریکایی برای آزادی زندانی‌های خود در ایران همه تلاش خود را انجام می‌دهند ولی کسی از مدیران ایران حتی خبر ندارد گروگان‌های ایرانی که تعداد آنها 36 نفر عنوان شده در یک سلول انفرادی با وضعیت نگران کننده‌ای نگهداری می‌شوند. در ادامه این گزارش با یکی از فعالان صنفی صیادی که وضعیت گروگان‌ها را دنبال می‌کند گفت‌وگو کرده‌ایم.
او می‌گوید: «در آخرین تماسی که با سومالی داشتیم مبلغ دریافتی برای آزادی گروگان‌ها را افزایش داده‌اند و همچنین خبر دادند که لنجهای ایرانی توسط دولت این کشور توقیف شده است.» آنها به هر زحمتی شده مبلغی آماده کرده‌اند ولی ارگانی نیست که پول‌ها را به سومالی ببرد و گرگان‌ها را آزاد کند.
لازم به ذکر است که حدود 6 ماه قبل دو لنج ماهیگیری با پرچم جمهوری اسلامی ایران توسط دزدان دریایی ربوده شده است.
«علیم افشار»، رییس هیات مدیره تعاونی صیادی چابهار با ابراز نگرانی از بی‌توجهی مدیران شیلات و وزارت امورخارجه برای رسیدگی به وضعیت نگران کننده صیادان گروگان گرفته شده در سومالی، به خبرنگار «اکونگار» می‌گوید: «در مورد آخرین اخبار رسیده از سومالی باید بگویم که متاسفانه هر دو لنج صیادانِ چابهاری که به‌دست دزدان دریایی ربوده شده‌اند، توسط دولت این کشور مصادره شده است. بعد از برگزاری دادگاهی تشریفاتی 36 نفر از صیادان ما در بدترین وضعیت ممکن زندانی هستند. برای آزادی آنها تصمیم گرفتیم از وکیل بین‌المللی استفاده کنیم که همین عاملی شد تا فشارها را بر گروگان‌ها افزایش دهند و به‌نوعی خشونت‌ها را تشدید کرده‌اند. تنها به این دلیل که چرا از وکیل استفاده می‌کنیم. چون دستمان به‌جایی بند نیست و کسی صدای ما را نمی‌شنود راهی جز گرفتن وکیل نداشتیم.»
افشار در همین مورد و با اشاره به افزایش مبلغ درخواستی برای آزادی گروگان‌ها ادامه می‌دهد: «پیش از اینکه اقدام به گرفتن وکیل کنیم برای آزادی هر گروگان یازده هزار دلار می‌خواستند که حالا مبلغ را به دوازده هزار دلار افزایش داده‌اند و برای آزادی هر لنج هم باید 430 هزار دلار پرداخت کنیم. با تلاش همه دوستان و آشنایان و گرفتن وام‌های پربهره و ... در نهایت توانستیم 24 میلیارد تومان برای آزادی تنها یک لنج جمع کنیم. چالش دیگری که وجود دارد به نحوه رساندن پول به دولت سومالی مربوط می‌شود. متاسفانه نماینده‌ای از شیلات و وزارت امورخارجه در سومالی حضور ندارد که بخواهد وضعیت ما را پیگیری کند و پول را منتقل کند. هیچ راه دیپلماتیکی برای پایان این گروگان‌گیری وجود ندارد. هم صیادان ما تحت فشار و گرسنگی قرار دارند و هم لنجها در حال نابودی است. شش ماه از توقیف لنجها در سومالی می‌گذرد که در طول این مدت به هرجایی که می‌توانستیم از شیلات تا وزارت امورخارجه مراجعه کردیم ولی انگار اتفاقی رخ نداده است و کسی جواب ما را نمی‌دهد.»
این فعال صنفی با اشاره به وضعیت نگران کننده صیادانی که در زندان‌های دزدان دریایی حضور دارند اضافه می‌کند: «ما نگران وضعیت دوستان در بند هستیم چون 36 ماهیگیر به‌صورت دسته جمعی در یک سلول انفرادی نگهداری می‌شوند. صیادان ما به دلیل وضعیت نامناسب بهداشتی دچار بیماری‌های پوستی شدید شده‌اند. در این شرایط دزدان دریایی حتی اجازه استفاده از فضای آزاد را به آنها نمی‌دهند. غذا هم به اندازه‌ای می‌دهند که فقط زنده بمانند.»
او با تاکید بر اینکه لنجهای ایرانی توسط دزدان دریایی ربوده شده است ادامه می‌دهد: «توجه داشته باشید که این لنجها در آب‌های آزاد مشغول صید بودند و دزدان دریایی به اجبار سلاح لنجها را تا سواحل سومالی بردند. به این نکته هم اشاره کنم که دولت سومالی برای صدرو مجوز صید در محدوده خود 70 هزار دلار می‌خواهند. طبق اطلاعات به‌دست آمده لنجهای چابهاری در 240 مایلی سواحل سومالی دزدیده شده‌اند. این فاصله به‌خوبی نشان می‌دهد که آنها حق توقیف نداشتند و ادعاهای بی‌اساس مطرح می‌کنند.»
این فعال صنفی با درخواست از وزارت امور خارجه که برای آزادی صیادان اقداماتی انجام دهند اضافه می‌کند: «گشت دریایی سومالی امنیت آب‌های آزاد را فقط برای ایرانی‌ها برهم زده‌اند. توجه داشته باشید که هر لحظه امکان دارد تعداد ملوانان و لنجهای گروگان گرفته شده افزایش پیدا کند. این می‌رساند که شیلات که متولی صیادان است و همچنین وزارت‌امور خارجه باید به این داستان از راه‌های دیپلماتیک ورود کنند. چون ما در لنجهای خود هیچ سلاحی نداریم، دزدان دریایی با دو یا سه سرباز مسلح به داخل لنجها می‌آیند و ماهیگریان را دستگیر می‌کنند. اگر وضعیت به‌همین صورت ادامه داشته باشد باید با ماهیگیری خداحافظی کنیم. آنقدر هم درآمد نداریم که بخواهیم خواسته‌هایشان را برآورده کنیم. حالا لنجها با پرچم ایران در سومالی به گِل نشسته‌اند ولی در مقابل هیچ مدیری به خود زحمت نمی‌دهد تا درب «سفارت سومالی» در تهران را بکوبد و راهی برای حل بحران پیدا کند. بسیاری از کشتی‌های چینی، ژاپنی و ... در همان منطقه صید می‌کنند ولی چون از همه ضعیف‌تر و کوچک‌تر هستیم زورشان به ما می‌رسد.»